Vooraf een hele korte samenvatting. Wij ( Leo en Sieds, Masters in Conflict) zijn gevraagd te bemiddelen bij een conflict tussen de degelijke en ervaren manager Willem en de moderne, onstuimige, nog jonge Frenk . Hun geschil is hoog opgelopen. Er zijn door ons al wat verkenningen gehouden en onze luisterhouding heeft in ieder geval opgeleverd dat we mandaat hebben gekregen om nu aan het vervolg te beginnen.
Een van de belangrijkste assets in ons werk is het verleggen van verleden naar toekomst. In veel conflicten zien we dat de betrokkenen ongelooflijk veel energie kunnen leggen in het vertellen, analyseren en schuldvragen stellen rond het verleden. Natuurlijk hebben we daar wel enig oor voor, maar we vinden het veel belangrijker ons te richten op de toekomst. Want daar vind je inspiratie voor verandering !
De vraag is dan hoe de toekomst er idealiter uit zou kunnen zien. En hoe je die wilt bereiken. En wat daarvoor nodig is. En welke stappen zo’n vervolg mogelijk kunnen maken. Niet denken in hele grote stappen, maar juist in kleine stappen, die vertrouwenwekkend zijn, hoopgevend.
We zetten de beide heren samen in een ruimte. We gaan met elk van de heren afzonderlijk in gesprek en tijdens die gesprekken mag de ander niks zeggen. Pas aan het einde mogen ze enkele vragen stellen.
“In de slipstream van het gesprek
gebeurt er iets leuks.”
We beginnen met Frenk en stellen hem de vraag waar we wat hem betreft de toekomst van de onderneming zouden moeten zien. Enthousiast begint hij te praten over expansie, marktvolume, innovatie en marketingtechniek. Hij ziet de kwaliteiten van de jonge mensen in de organisatie en wil hen stimuleren door gebruik te maken van bedrijfskundige projectvormen ( Lean !, Agile !) aan de slag te gaan. Hij wil de besluitvorming verbeteren en de langdradigheid van besprekingen omgooien naar flitsender start-meetings.
Willem heeft de opdracht gekregen niet mee te praten, alleen maar te luisteren. Hij mag wel vragen stellen ter verduidelijking, maar zonder enig oordeel. Dat gaat best goed. Het valt ons op, dat Willem goed luistert, maar we zien spanning als het gaat om tempo. Dat blijkt ook uit de vragen die hij vervolgens stelt aan Frenk. Het is duidelijk. Willem is voorzichtiger. Hij zal minder risico nemen, zoekt degelijkheid.
“Willem heeft de opdracht gekregen niet mee te praten, alleen maar te luisteren.”
Vervolgens stellen we Willem de vraag hoe zijn ideale toekomst er uit zou kunnen zien. Willem zoekt gestage groei, stevige opleiding voor de eigen medewerkers, en een prima controlling van uitgaven en projectkosten. Hij kan niet nalaten te benadrukken, dat het laatste project weliswaar goed is afgelopen, maar wel een forse kostenoverschrijding kende.
Frenk heeft dezelfde opdracht als Willem ( luisteren!) maar vindt het heel wat moeilijker om te luisteren. En zijn vragen zijn steeds boordevol oordeel ( vind jij dan niet dat …. of je bent het toch met me eens dat …). Toch valt ons ook op dat Frenk oprechte pogingen doet beide wensrichtingen te integreren.
We gaan weer uit elkaar vandaag. Beiden vinden het spannend, maar ook bevredigend dat er nu eens een keer goed geluisterd is, dat de kwaliteiten herkenbaar worden en dat de toekomstverkenning helemaal niet zo ver uit elkaar hoeft te liggen.
“Ze hebben er duidelijk lol over en vertellen met smaak over de bewuste avond.”
In de slipstream van het gesprek gebeurt er iets leuks. Willem en Frenk hebben ineens een gemeenschappelijke herinnering aan een personeelsuitje van tweejaar terug, dat vreselijk in de soep liep, maar toch ook veel samenwerking van alle medewerkers genereerde. Ze hebben er duidelijk lol over en vertellen met smaak over de bewuste avond. Het heeft niets met het conflict te maken, en toch heel veel. Ergens zie je een lach doorkomen, iets van gemeenschappelijkheid. Boeiend !
Wil je alle 10 tips nu al direct van ons ontvangen?
Disclaimer
Bovenstaande beschrijvingen komen niet overeen met een werkelijk voorval. Cliënten mogen bij ons rekenen op volstrekte geheimhouding. De voorbeelden illustreren onze ervaringen bij interventies, maar elke overeenkomst met werkelijke gebeurtenissen berust op toeval.
